Dokument w formacie HTML jest plikiem tekstowym.
Jego nazwa ma rozszerzenie .html lub .htm.
Można go tworzyć w dowolnym edytorze tekstu (np. w notatniku).
Domyślny dokument w danym katalogu serwera zwyczajowo nazywany jest:
index.html lub index.htm
default.html lub default.htm
Pierwszy sposób preferują najpopularniejsze chyba serwery WWW Apache, drugi serwery WWW IIS (Microsoft).
Sposób, w jaki przeglądarka interpretuje i wyświetla treść dokumentu komponuje się
wplatając weń polecenia HTML jako tzw. znaczniki nazywane też tagami. Są one ujmowane parą
znaków: "mniejszy niż" i "większy niż",
właśnie tak:
Istnieją tagi występujące pojedynczo i parami. Para tagów jest jak para nawiasów: otwierający i
zamykający i ma taką samą rolę - wyodrębnia fragment dokumentu jednolity pod jakimś względem.
Tag zamykający zawsze rozpoczyna się znakiem "/",
właśnie tak:
Cały dokument ujęty w parę tagów <HTML>...</HTML> podzielony jest na dwie sekcje: HEAD i BODY
Wyświetlany na belce okna przeglądarki tytuł dokumentu umieszcza się w sekcji HEAD:
Umieszczenie w sekcji HEAD odpowiedniego znacznika META zapewni właściwe wyświetlanie polskich liter w przeglądarce. Preferowaną przez webmasterów (i obowiązujacą wg Polskich Norm) tabelą znaków jest standard ISO-8859-2 zgodny z tabelą Latin 2:
Należy pamiętać, że windowsowy notepad zapisze tekst do pliku w zbiorze WINDOWS-1250. Jeśli nie zrobisz konwersji kodów na zgodne z ISO-8859-2, właściwym znacznikiem META będzie:
Taki znacznik spowoduje wyświetlenie poziomej linii oddzielającej:
<HR>
Przeglądarki ignorują rzeczywisty podział na poszczególne linie zbioru tekstowego. O ile nie zostanie to inaczej wymuszone, tekst przenoszony jest do następnej linii, gdy w oknie przeglądarki zabraknie miejsca. Wymuszenie załamania linii w danym miejscu osiąga się znacznikiem:
W celu wyszczególnienia fragmentu tekstu jako np. tytułu rozdziału, podrozdziału (itd.) stosuje się pary znaczników HN, gdzie N jest numerem poziomu rozdziału. H1 jest poziomem najwyższym.
itd. do H6 włącznie.
W celu wyszczególnienia fragmentu tekstu jako akapitu stosuje się pary znaczników P. Zawartość akapitu jest oddzielona większym odstępem od poprzedzającej i następującej części dokumentu.
W celu zdefiniowania kolorów wybranych elementów dokumentu używa się identyfikatorów słownych lub kodów kolorów
Identyfikatory są zgodne w pewnym zakresie z anglojęzycznymi nazwami kolorów, np.:
Ale jest ich dużo (256) i trudno je spamiętać.
Drugi sposób polega na mieszaniu kolorów czerwonego, zielonego i niebieskiego (RGB). Stosuje się do tego trzy liczby z zakresu od 0 do 255 - w zapisie szesnastkowym: od 00 do FF poprzedzone znakiem #. Każda liczba oznacza poziom nasycenia jednego z kolorów składowych, np.:
#000000 oznacza RGB(0,0,0) czyli kolor czarny
#FFFFFF oznacza RGB(255,255,255) czyli kolor biały
#FF0000 oznacza RGB(255,0,0) czyli kolor czerwony
Ustala się przez dodanie parametru TEXT=wartość do wnętrza znacznika otwierającego BODY, w taki sposób:
Analogicznie jak kolor tekstu dokumentu:
Wstawienie grafiki do dokumentu realizuje się następująco:
Należy pamiętać o zoptymalizowaniu formatu pliku graficznego: obrazki o niewielkiej liczbie kolorów najmniej miejsca zajmą w formacie .GIF, zaś dla bogatych palet (np. zdjęcia) odpowiedni będzie .JPG.
komórka1 | komórka2 |
komórka3 | komórka4 |
komórka1 | komórka2 |
komórka3 | komórka4 |
komórka1 | komórka2 |
komórka3 | komórka4 |
komórka1 | komórka2 |
komórka3 | komórka4 |
komórka1 | komórka2 |
komórka3 | komórka4 |
komórka1 | komórka2 |
komórka3 | komórka4 |
komórka1 | komórka2 |
---|---|
komórka3 | komórka4 |
komórka1 | komórka2 | |
komórka3 | komórka4 |
Miejsce musi być opatrzone tagiem A (kotwicą) ze zdefiniowaną nazwą.
Nazwa ta posłuży jako wartość parametru HREF we właściwym linku: